In deze reeks wil ik mentale gezondheid zichtbaar maken.
Niet alleen de kant van herstel of succes, maar ook de kant waar we niet vaak over praten.
De kant waar je middenin zit.
Waar je uitgeput bent, twijfelt aan alles, en je hoofd vol is.
Waar je eigenlijk alleen maar wil zeggen:
“Ik ben gewoon moe.”
Wat deze blog je kan geven
Het is een fragment van mezelf.
Een momentopname.
Niet afgerond. Niet gefilterd.
Maar echt.
Misschien herken je iets. Misschien geeft het woorden aan iets wat je zelf voelt.
Of misschien is het gewoon even fijn om te weten dat je niet de enige bent.
Wat je eruit kunt halen:
Erkenning: je bent niet alleen in je vermoeidheid.
Kwetsbaarheid: het is oké om te zeggen “ik weet het niet meer.”
Ruimte: soms is het genoeg om te mogen bestaan, zonder oplossing.
Menselijkheid: dit is ook deel van het leven. En dat mag er zijn.
HET BESEF
Een depressie.
Dealen met een depressie.
Om erachter te komen dat je kampt met depressieve klachten — dat is een pijnlijk besef.
Misschien is dit wel de realiteit waar ik voorlopig mee moet leven.
Dat het niet zomaar overwaait.
Dat het een deel is geworden van mijn leven.
En dat is moeilijk om toe te geven.
Maar het is waar.
Daarom praat ik met een therapeut.
We praten, we oefenen, we proberen.
En het helpt me — langzaam.
In kleine dingen.
In hoe ik kijk.
Hoe ik reageer.
Hoe ik voel.
Misschien is dat wel het begin van iets als heling.
Al voelt het nog lang niet zo.
DE IMPACT
Wat zich vanbinnen afspeelt, komt naar buiten.
Mijn partner, kind, werk, familie en vrienden.
Zij merken het. Dat komt omdat ik erover praat en deel wat er in mij omgaat.
Zoals ik me nu voel, ben ik geen fijne man om in de buurt te zijn. Zeker thuis niet.
Ik heb een kort lontje.
Ben prikkelbaar.
Boos.
Snel geraakt.
En dat komt niet omdat ik het wil.
Maar omdat ik op ben.
En dan reageer ik vanuit dat tekort.
Vanuit die vermoeidheid.
En ja — dat doet pijn.
Voor de ander.
En voor mezelf.
En dat is kut.
ALLES STAAT ONDER DRUK
Mijn klachten ontstaan niet zomaar.
Ze zijn geen incident.
Ze zijn het gevolg van een systeem dat al te lang te veel vraagt.
Ik slaap al tweeënhalf jaar slecht.
Sinds mijn dochter is geboren. Zij wil namelijk nog niet doorslapen.
Er zijn dingen zoals onrust en het constant zoeken naar antwoorden op dezelfde vragen, die ik al langer met mij meedraag.
Vaderschap vraagt alles.
Mijn werk vraagt alles.
Mijn ambities, mijn dromen, het idee van wie ik wil zijn — ook dat vraagt alles.
En het zijn van een partner vraagt op een andere manier ook heel veel.
En ergens in die optelsom… ben ik mezelf kwijtgeraakt.
DE VERMOEIDHEID
Mijn hoofd zit vol.
Mijn lijf is leeg.
En ik voel geen ruimte meer.
Niet om na te denken.
Niet om te voelen.
Ook niet om gewoon even te zijn.
En daardoor kijk ik depressief naar het leven.
Niet omdat ik dat wil.
Maar omdat ik uitgeput ben.
Echt uitgeput.
Wat ik nodig heb?
Ruimte.
Rust.
Tijd.
Een plek om op te laden.
Om weer terug te keren naar mezelf.
Om opnieuw te leren wie ik ben als de druk wegvalt.
Maar ik weet ook:
Dit is niet opgelost na één goede nacht slapen.
Niet na een avondje voor mezelf.
Dit vraagt tijd.
Zachtheid en eerlijkheid.
Dus zeg ik het gewoon zoals het is:
Ik ben gewoon moe.
En dat is niet zomaar iets.
Photo by Gadiel Lazcano on Unsplash